Νέα δεινά αναμένουν τους εργαζόμενους στο Δημόσιο. Το έδαφος έχει στρωθεί από το αντιλαϊκό-αντεργατικό μνημόνιο που η κυβέρνηση δεν παραλείπει να επικαλείται -περίπου ως θέσφατο- σε κάθε της ενέργεια. Μάλιστα έχει λάβει χαρακτήρα βάσης πάνω στην οποία πατά, την προϋποθέτει και την υπηρετεί κάθε βάρβαρο μέτρο που προωθείται ως εξειδίκευσή του.
Τα Μέσα Μαζικής Προπαγάνδας του συστήματος αναλαμβάνουν πάλι το βρώμικο ρόλο τους. Ωρύονται από τα τηλεοπτικά, και όχι μόνο, παράθυρα τα χρυσοπληρωμένα παιδιά του συστήματος για το «διογκωμένο και σπάταλο δημόσιο τομέα» και για τους «πολυπληθείς» εργαζόμενούς του. Μόνο που η δική τους «απογραφή», που έγινε σκόπιμα πριν από το μεγάλο κύμα φυγής μέχρι το τέλος του χρόνου λόγω της αντιασφαλιστικής επιδρομής, έδωσε μέχρι στιγμής ένα νούμερο 768.000 ατόμων στους οποίους μάλιστα συμπεριλαμβάνονται 160.000 ένστολοι (στρατιωτικοί και σώματα ασφαλείας) και γύρω στις 200.000 που δεν καλύπτονται από το καθεστώς της μονιμότητας! Ακάθεκτοι, παρ' όλα αυτά, συνεχίζουν την προπαγάνδα τους.
Κοστίζουν, λοιπόν, «πολύ» οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο. (Ασε που έχουν και το προνόμιο -για πόσο ακόμα;- της «ασφάλειας» που συνεπάγεται η μόνιμη και σταθερή δουλειά). Οι μισθοί, τα επιδόματα και οι πάσης φύσης παροχές επανεξετάζονται ενόψει της κατάρτισης του νέου μισθολογίου. Τρία θα είναι τα βασικά του σημεία:
α) Οι «παγωμένοι» χαμηλά βασικοί μισθοί πάνω στους οποίους θα υπολογίζονται και οι συντάξεις.
β) Η κατάργηση όλων των σημερινών επιδομάτων (πλην των οικογενειακών) και η ενσωμάτωσή τους σε δύο κατηγορίες (θέσης και παραγωγικότητας).
γ) Η καθιέρωση «δεικτών παραγωγικότητας» με βάση τους οποίους θα αυξάνεται (τρόπος του λέγειν) ή θα μειώνεται συνολικά ο μισθός.
Βασική στόχευση της τρόικας και της κυβέρνηση φαίνεται πως αποτελεί η λειτουργία ενός «φτηνού» δημόσιου τομέα. Αυτά τα περί «παραγωγικότητας-αποτελεσματικότητας» τα ακούμε βερεσέ σε μια οικονομία προσανατολισμένη μη παραγωγικά και σε ύφεση.
Ετσι, πέρα από την μείωση του μισθολογικού κόστους σε βάθος τριετίας, και όχι μόνο, προβλέπεται «λουκέτο» σε μια σειρά φορείς και οργανισμούς του Δημοσίου πέραν των όσων έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Χαρακτηριστικό είναι ότι σε ό,τι αφορά τις προσλήψεις καταργείται ο κανόνας «1 πρόσληψη για κάθε 5 αποχωρήσεις» με στόχο την ταχύτατη μείωση του αριθμού των εργαζομένων.
Ενδεικτικό του πόσο το μαχαίρι θα φτάσει βαθιά στο κόκκαλο είναι ότι προβλέπεται μείωση του μισθολογικού κόστους κατά 2.7 δισ. Ευρώ μέχρι το 2013 πράγμα που σημαίνει πάνω από 40% συνολική μείωση ονομαστικών αποδοχών σε βάθος τριετίας.
Ως προς τα επιδόματα θα θέλαμε να πούμε ορισμένα πράγματα, γιατί σ' αυτά εστιάζεται η σπέκουλα της κυβέρνησης. Ανεξαρτήτως του πότε και πώς δόθηκαν, αποτελούν τμήμα του μισθού (αποδοχών) που συμπληρώνει τους χαμηλούς βασικούς μισθούς. Σκόπιμα δόθηκαν διαχρονικά από τις κυβερνήσεις ως τέτοια, για να μπορούν πιο εύκολα να αμφισβητηθούν, περικοπούν και καταργηθούν και να μην αυξάνεται έτσι ο βασικός μισθός και συνακόλουθα και οι συντάξεις. Η κυβέρνηση εμφανίζεται να θέλει να βάλει τάξη στη μισθολογική «αναρχία» όπως λέει. Μόνο που η πολιτική της δεν οδηγεί σε ομογενοποίηση της όποιας κατηγοριοποίησης υπάρχει μέχρι σήμερα αλλά στο ακριβώς αντίθετο: Στο στρατηγικό στόχο της εξατομίκευσης της αμοιβής, στο σπάσιμο κάθε στοιχείου συλλογικότητας και στο επίπεδο αυτό. Δεν είναι καθόλου τυχαίο -το αντίθετο μάλιστα- ότι όλο και περισσότερο γίνεται λόγος για «νέο μισθολόγιο» και όλο και λιγότερο για «ενιαίο μισθολόγιο». Γνωρίζουν πολύ καλύτερα από τον καθένα που οδηγεί η πολιτική τους.
Δίπλα σε όλα αυτά θα πρέπει να δούμε και τη λεγόμενη «κινητικότητα» του προσωπικού που πλέον προβάλλει σε υποχρεωτική βάση σαν αποτέλεσμα των τεράστιων κενών που ήδη έχουν αρχίσει να εμφανίζονται. Αποκαλυπτική στο κεφάλαιο αυτό είναι η εκρηκτική κατάσταση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση και οι μεσαιωνικού (κυριολεκτούμε) τύπου «λύσεις» που προωθούνται σε βάρος των παιδιών των λαϊκών στρωμάτων. Πού, αλήθεια, περισσεύουν οι εργαζόμενοι; Στην περίθαλψη που ψάχνεις νοσοκόμα και δεν βρίσκεις, στο σχολείο που τα 30άρια τμήματα θα στοιβάζουν τους μαθητές ή στη λεγόμενη τοπική αυτοδιοίκηση με τη βρωμιά και τα σκουπίδια να κατακλύζουν πόλεις και ύπαιθρο;
Και μέσα σ' όλα αυτά το «καρφί» στα μάτια του συστήματος που λέγεται μονιμότητα με ό,τι αυτή συνεπάγεται και η αέναη προσπάθεια κατάργησής της στην πράξη, πράγμα που θα σημάνει μαζικές απολύσεις. Πού θα βρουν θέση, διερωτώνται τα παπαγαλάκια του συστήματος, οι 2.000 εργαζόμενοι που «περισσεύουν» στον σημερινό ΟΣΕ των 6.500 εργαζομένων, όταν κάποτε ήταν 12.000 και δεν περίσσευε κανείς;
Πράγματι, ωστόσο, υπάρχει ένας μεγάλος πονοκέφαλος για την κυβέρνηση που κωδικοποιημένα ονομάζεται «κοινωνικές αντιδράσεις». Μπορεί να έχει του χεριού της τη συνδικαλιστική ηγεσία σε ΑΔΕΔΥ, ομοσπονδίες κ.λπ., όμως δεν μπορεί να ελέγξει τους εργαζόμενους ούτε να παραγράψει το δίκιο τους. Η πραγματικότητα δεν επιδέχεται φτιασιδώματα. Το χτύπημα στο βιωτικό επίπεδο είναι κάτι χειροπιαστό πλέον. Οι φόβοι της κυβέρνησης για ένα θερμό φθινόπωρο φαίνεται πως θα βγουν αληθινοί. Ας δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις σ' αυτή την κατεύθυνση.
ΜΑΖΙΚΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΗΣ 7Ης ΟΚΤΩΒΡΗ !
Αγωνιστικές Κινήσεις Εκπαιδευτικών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου